De eerste dagen in Suriname
21 februari 2019 - Paramaribo, Suriname
De afgelopen dagen zijn mij verschillende dingen opgevallen. Dit begon al toen we net geland waren. We liepen richting de douane en later naar onze koffers om daar vervolgens ruim 45 minuten op te wachten. Toen we buitenkwamen werden we opgewacht door een man die ons meenam naar de taxi die je van tevoren geboekt hadden. Ook hier werd ons geduld weer op de proef gesteld omdat we nog op een andere groep moesten wachtten. Vervolgens vertrokken we richting Paramaribo voor een ritje die ongeveer 1 uur zou duren, dit werd 2,5 uur. Ik wist dat ze in Suriname geen haast hebben en dat ‘No spang!’ het Surinaamse levensmotto is, maar dat ik zoveel geduld nodig had om hier te functioneren had ik van tevoren niet bedacht.
Paramaribo is tijdelijk mijn thuisbasis. Ik ga hier stage lopen bij het Medisch opvoedkundig bureau, dit is een organisatie die werkt met kinderen van 0-18 jaar maar de meeste die komen zijn tussen 0-6 jaar. De belangrijkste reden waarom ze daar komen is omdat ze achter lopen in de ontwikkeling en er onderzocht moet worden waarin ze dan precies achterlopen. Ze gaan dan langs bij de maatschappelijk werker, de arts, de psycholoog, het observatiecentrum. Ik ga bij al deze verschillende disciplines meelopen. Ook gaan we op bezoek bij verschillende districten (ander woord voor plaatsen in Suriname). Hier gaan we kijken hoe de mensen daar leven en welke activiteiten de kinderen daar kunnen helpen om beter te ontwikkelen.
Afgelopen dinsdag zou ik een kennismakingsgesprek hebben met Meneer Vieira, hij is het afdelingshoofd van het MOB. De Surinaamse man had andere afspraken gemaakt en liet mij van 9.00 tot 9.45 uur wachten om vervolgens helemaal niet te komen. We maakte voor donderdagochtend een andere afspraak, om 8.00 uur zouden we elkaar zien. Ook deze keer heb ik mogen wachten van 8.00 tot 10.00 waarna hij eindelijk zichzelf kwam voorstellen. Ik had de hoop op een kennismakingsgesprek eigenlijk al opgegeven. Maar gelukkig heeft dit gesprek dankzij mijn eeuwige geduld alsnog plaats kunnen vinden.
Ik ben naar het MOB op en neer gegaan met de taxi. De ene taxichauffeur zei helemaal niks en de andere kletsten de oren van mijn hoofd af. Dit is nog iets wat heel erg opvalt aan de Surinaamse bevolking, de ene is heel gesloten en de ander juist heel open. De kletsende taxichauffeur vertelde mij dat ze in Suriname eigenlijk voor alles toeteren. “We toeteren als we een mooie dame zien lopen, als je niet snel genoeg bent in het verkeer of als je in de weg loopt” zei hij. Het toeteren was mij ook al opgevallen terwijl we richting de supermarkt liepen, overigens aan de rechterkant van de weg terwijl hier juist iedereen links georiënteerd is. Ook al weer een bewustwording van het feit dat je in een ander land verblijft.
We hebben hier een huisje waarbij we allemaal onze eigen kamer hebben. Ik moest in eerst instantie erg wennen aan het feit dat ik niet mijn eigen spullen heb maar steeds meer krijg ik routine in hoe ik bepaalde dingen het beste kan neerzetten of aanpakken. Ook hebben we een schoonmaakster die echt op zijn Surinaams schoonmaakt. Ze veegt en dweilt het hele huis, doet daar 3 uur over en loopt vervolgens ook nog over haar net gedweilde vloer heen. Maar verder is ze heel hartelijk naar ons toe en bereid om met ons mee te denken.
Ook hebben we al even de toerist uitgehangen en zijn we naar de palmentuin geweest en hebben we langs de waterkant gelopen. Kijk even bij mijn foto's om te zien wat ik daar heb gezien. Dit ligt echt bij ons om te hoek en we hebben al besloten dat we hier nog vaak terug naar toe gaan.
Het idee dat ik hier 5 maanden blijf heb ik nog niet echt. Nu voelt het nog meer als vakantie maar doordat ik al even kennis ben wezen maken op stage krijg al meer het gevoel dat ik hier voorlopig nog zal zijn. Ik wen steeds meer aan de warmte, het tijdsverschil en de muggenbulten die ik in korte tijd al veel heb gekregen.
Harold en Claudia